Η Τουρκία θα κάνει πίσω βήμα, μόνον αν συναντήσει αντίσταση

Zubeyir Aydar

Γεννημένος το 1961, στην περιοχή Eruh, στο Βόρειο Κουρδιστάν, ο Zübeyir Aydar είναι Κούρδος πολιτικός και δικηγόρος, μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ένωσης Κουρδικών Κοινοτήτων (KCK). Μετά την αποφοίτησή του από τη νομική σχολή εργάστηκε ως επικεφαλής του Παραρτήματος της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (IHD) και επαρχιακός πρόεδρος του κόμματος SHP του Siirt. Το 1991 εκλέχθηκε στο κοινοβούλιο ως βουλευτής του νομού Siirt, με το κόμμα SHP. Την ίδια χρονιά πέρασε στις τάξεις του κουρδικού κόμματος DEP. Το 1994, όταν συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν οι βουλευτές του,

έλαβε το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα στην Ελβετία. Ανέλαβε καθήκοντα σε ανώτερες θέσεις σε κουρδικούς πολιτικούς οργανισμούς, όπως το Εξόριστο Κουρδικό Κοινοβούλιο (PKDW), που ιδρύθηκε το 1995, και το Εθνικό Κογκρέσο του Κουρδιστάν (KNK), που ιδρύθηκε το 1999.

Εκλέχθηκε πρόεδρος του Kongra-Gel το 2003. Σήμερα είναι μέλος του KCK και επίσης μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του KNK.

Κύριε Αϋντάρ, σε μια περίοδο που η Τουρκία αντιμετωπίζει μια βαθιά και πολύπλευρη κρίση, παρατηρούνται και σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αφορούν και τους Κούρδους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρίσκονται στις φυλακές για καθαρά πολιτικούς λόγους, πέραν του ηγέτη σας, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο πρόεδρος του HDP, Σελαχαττίν Ντεμιρτάς, βουλευτές, δήμαρχοι και χιλιάδες στελέχη του HDP. Ως δικηγόρος και Κούρδος πολιτικός, πώς αξιολογείτε αυτές τις βαριές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Η κατάσταση είναι προφανής, εμείς οι Κούρδοι έχουμε 36 χρόνια πολέμου με το τουρκικό κράτος. Από της ίδρυσης του τουρκικού κράτους αλλά και πιο πριν, μέχρι σήμερα, ακολουθείται μια πολιτική εξόντωσης που δεν αφορά μόνον τους Κούρδους, αλλά όλες τις εθνότητες της Ανατολίας που δεν εκτουρκίστηκαν. Η πολιτική του οθωμανικού κράτους στηριζόταν στις σφαγές εναντίον των άλλων. Η πολιτική αυτή εντάθηκε την περίοδο της διακυβέρνησης του Ένωσις και Πρόοδος, των Νεοτούρκων. Επιχείρησαν να δημιουργήσουν ένα ομογενοποιημένο τουρκικό έθνος, είτε διαπράττοντας γενοκτονίες είτε εκτουρκίζοντας μη τουρκικές εθνότητες. Με βάση την καταστροφή όλων των διαφορετικών πολιτισμών και των λαών που ζούσαν στην οθωμανική αυτοκρατορία, αναπτύχθηκε ο τουρκικός εθνικισμός. Ήταν ένας κοινωνικο-δαρβινιστικός εθνικισμός. Θεώρησαν τους διαφορετικούς πολιτισμούς και εθνότητες ως εχθρούς μεταξύ τους και, με βάση τη θεωρία του Δαρβίνου, ήταν φυσικό να επικρατήσει με κάθε μέσον ο ισχυρότερος εναντίον των άλλων. Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει μια κοινωνική-δαρβινική αντίληψη στη ρίζα του τουρκικού εθνικισμού, δηλαδή, είναι ένας εθνικισμός που τρέφεται από τις σφαγές, καταστρέφοντας, έτσι, άλλους λαούς.

Τα στελέχη των Νεοτούρκων που οργανώθηκαν στη Μακεδονία και πήραν την εξουσία από τον Σουλτάνο, διέπραξαν τη γενοκτονία του 1915 και τις επακόλουθες σφαγές. Πρώτα οι Αρμένιοι, έπειτα Έλληνες της Ανατολίας και του Πόντου και, τέλος, οι Ασσύριοι-Συροχαλδαίοι, υπέστησαν σφαγές. Τα ίδια στελέχη ίδρυσαν τη Δημοκρατία της Τουρκίας, με βάση την ίδια νοοτροπία, η οποία ισχύει μέχρι σήμερα. Η νοοτροπία της καταστροφής του άλλου, της γενοκτονίας, ισχύει μέχρι σήμερα στην Τουρκία. Αυτή η νοοτροπία εξάλειψε τους Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη, τη δυτική Ανατολία, τον Πόντο, είναι γνωστή και η τύχη των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Οι μόνοι τους οποίους δεν κατάφεραν να εξαλείψουν, είναι οι Κούρδοι. Πραγματοποιούν σφαγές εναντίον μας εδώ και 100 χρόνια, αλλά δεν έχουν το αποτέλεσμα που ήθελαν. Επί του παρόντος επικεντρώνονται και καταβάλλουν σύντονες προσπάθειες για να πάρουν αυτό το αποτέλεσμα. Σε αυτό το πλαίσιο, από το 2015, η ίδια ομάδα, δηλαδή η συμμαχία AKP, MHP, Ergenekon, επιτίθενται και προσπαθούν να καταστρέψουν τους Κούρδους παντού. Όπως αναφέρατε, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η φυλάκιση των δημάρχων, των βουλευτών και του Προέδρου Άπο, η φυλάκιση τόσων πολλών ανθρώπων, οι συνεχείς επιθέσεις εναντίον του κουρδικού λαού, είναι η συνέχεια αυτής της γενοκτονικής καταστροφής, έτσι πρέπει να ερμηνευθεί. Σήμερα στην Τουρκία κατέχει την εξουσία η συμμαχία του ριζοσπαστικού νεο-οθωμανικού - ισλαμιστικού ΑΚΡ (αυτήν την ιδεολογία εκπροσωπεί ο Ερντογάν και η ομάδα του), του ΜΗΡ που ενσωματώνει την Εργκενεκόν και την πολιτική των Νεοτούρκων, και των εθνικιστών κεμαλιστών. Με άλλα λόγια, την εξουσία ασκεί ο κοινωνικο-δαρβινικός τουρκικός εθνικισμός, ο οποίος περιλαμβάνει επίσης το ισλαμικό χρώμα, αυτοί διαπράττουν σήμερα τη γενοκτονία στους Κούρδους. Αυτό που γίνεται στους Κούρδους είναι μια πολιτική γενοκτονίας. Εμείς έτσι το βλέπουμε και συνεχίζουμε τον αγώνα μας εναντίον αυτής της πολιτικής.

Πολιτική επέκτασης

Η Τουρκία είναι σε αντιπαράθεση και απειλεί όλες τις γειτονικές χώρες: Επιτίθεται στο Β. Ιράκ (Νότιο Κουρδιστάν) και καταλαμβάνει ορισμένες περιοχές, έχει καταλάβει σε συνεργασία με συμμορίες τζιχαντιστών εκτεταμένες περιοχές της ΒΔ Συρίας, μετέφερε από το Ιντλίμπ τρομοκράτες τζιχαντιστές στη Λιβύη. Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι ακολουθεί αυτήν την πολιτική; Τι σκοπεύει να κάνει η Τουρκία;

Ναι, σήμερα η Τουρκία βρίσκεται σε αντιπαράθεση σχεδόν με όλους τους γείτονές της. Είναι σε αντιπαράθεση με τους Κούρδους μέσα και έξω. Βρισκόμαστε σε μια θερμή σύγκρουση και σ’ έναν ανελέητο πόλεμο στη Ροζάβα (ΒΑ Συρία), στο Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ) και στο Βόρειο Κουρδιστάν (ΝΑ Τουρκία). Όμως η Τουρκία δεν περιορίζεται σε αυτά. Εισβάλλει στη Λιβύη, ακολουθεί μια νεο-οθωμανική πολιτική εκεί, αναμειγνύεται ξανά στη σύγκρουση μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας, διεξάγει στρατιωτικές ασκήσεις με τους Αζερμπαϊτζανούς εκεί. Από την άλλη πλευρά, επεκτείνει παντού πολιτικές πολέμου, στον Κόλπο, το Κατάρ, την Υεμένη, τη Σομαλία και το Σουδάν, παντού, επιτείνοντας με τον τρόπο αυτό τα υπάρχοντα προβλήματα. Από την άλλη πλευρά, έχει πλέον στραφεί στην Ανατολική Μεσόγειο εναντίον της Κύπρου και της Ελλάδας. Στην Τουρκία σήμερα την εξουσία την ασκεί μια ομάδα που θεωρεί ότι πρέπει να απελευθερώσει τα εδάφη που είναι ποτισμένα με αίμα μαρτύρων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Ερντογάν, που βλέπει τον εαυτό του ως σουλτάνο Σουλεϊμάν και οι οπαδοί της στροφής της Τουρκίας προς την Ευρασία, με μια νοοτροπία παντουρανιστική, στρέφονται σε μια πολιτική εδαφικής επέκτασης της Τουρκίας. Είναι σαν τον Σαντάμ, που δεν αρκέστηκε στον εσωτερικό πόλεμο και έκανε τον πόλεμο με το Ιράν. Όμως, αυτά που κάνει η Τουρκία δεν γίνονται στην τύχη. Τα επεξεργάστηκαν οι επιτελείς τους και έκαναν στρατηγικό σχεδιασμό.

Πρόκειται για τη συνέχεια της επεκτατικής πολιτικής που ακολούθησε ο Ενβέρ πασάς. Το πού τελειώνει αυτή η επέκταση, εξαρτάται από τη δύναμη αντίστασης που θα βρουν στις χώρες που επιτίθενται. Εάν δεν υπάρχει δύναμη που τους εμποδίζει, θα καταλάβουν αυτά τα μέρη όσο μπορούν να επεκτείνουν το χέρι τους. Πρέπει να σημειωθεί ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο δυνατοί, όσο δείχνουν. Είναι καταδικασμένοι να χάσουν, αν συναντήσουν σοβαρή αντίσταση, όπως έχασε ο Ενβέρ.

Μόνον τη γλώσσα της ισχύος καταλαβαίνει η Τουρκία

Το τελευταίο διάστημα η Τουρκία επικεντρώθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο, συγκεντρώνοντας ναυτικές δυνάμεις στην περιοχή Κύπρου / Ελλάδας / Αν. Μεσογείου, και εξαπολύει ανοιχτές απειλές εναντίον της Κύπρου και των ελληνικών νησιών. Κατά την άποψή σας, πού μπορεί να φθάσει αυτή η επιθετική πολιτική απειλών πολέμου του Ερντογάν, ο οποίος όλο και περισσότερο απομονώνεται από την Ευρώπη και τον κόσμο;

Στην Ανατολική Μεσόγειο, την Κύπρο και το Αιγαίο, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα που σχετίζεται με την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας. Ο Ερντογάν επέκρινε ήδη εκείνους που υπέγραψαν τη Συνθήκη της Λωζάννης, λέγοντας: «Πήραν μεγάλο μέρος της γης μας στη Λωζάννη, δεν μπορούμε να το δεχτούμε αυτό». Πριν από 3-4 ημέρες ο Μπαχτσελί, κυβερνητικός εταίρος του Ερντογάν (πολλά από εκείνα που θέλει να κάνει πράξη η κυβέρνηση βγαίνουν πρώτα από το στόμα του), είπε για τα Δωδεκάνησα: «Πρέπει να αναθεωρηθεί το καθεστώς τους, αυτά τα νησιά ανήκουν στην Τουρκία». Αν το λέει αυτό ο Μπαχτσέλι, η υπόθεση είναι σοβαρή. Όλοι πρέπει να το πάρουν στα σοβαρά.

Γιατί, το πραγματικό ζητούμενο εδώ, ξεπερνά την αναζήτηση φυσικού αερίου και πετρελαίου, και πάει πολύ πιο πέρα. Ενώ θα μπορούσαν να λυθούν τα όποια προβλήματα με τον διάλογο, η Τουρκία θεωρεί ότι είναι ισχυρή και προτιμά να προβάλει τη δύναμή της απέναντι σε χώρες που θεωρεί αδύναμες. Βλέπει την Κύπρο και την Ελλάδα ως αδύναμες να αντισταθούν και θεωρεί ότι με τετελεσμένα μπορεί να επεκτείνει την επικράτειά της, καταλαμβάνοντας τα νησιά που είναι κοντά στις μικρασιατικές ακτές. Το ζήτημα δεν είναι μόνον η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, πάει πολύ πιο πέρα. ​​Αυτό είναι προϊόν των επεκτατικών πολιτικών της Τουρκίας.

Ο λαός και η κυβέρνηση της Ελλάδας πρέπει να δουν τα γεγονότα με αυτόν τον τρόπο, να τα αξιολογήσουν με αυτόν τον τρόπο, θα πρέπει να λάβουν μέτρα ανάλογα. Η λύση στο πρόβλημα αυτό είναι η ισχυρή άμυνα. Η Τουρκία δεν καταλαβαίνει άλλη γλώσσα. Με άλλα λόγια, θα παρατάξεις απέναντί τους ισχυρή δύναμη, θα είσαι σε θέση να προστατέψεις τον εαυτό σου και μόνον τότε θα κάνουν βήμα πίσω. Διαφορετικά, θα συνεχίσουν να διατηρούν επιθετικές πολιτικές. Θα θελήσουν να καταλάβουν τα νησιά κοντά στην Ανατολία, όπως ακριβώς κατέλαβαν το ήμισυ της Κύπρου. Μπορούν ακόμη και να κάνουν νέες επιθέσεις στην Κύπρο.

Τέτοιοι δικτάτορες, όπως ο Ερντογάν, δεν είναι ικανοποιημένοι με το εσωτερικό, επιτίθενται στους γύρω τους. Ο Σαντάμ επιτέθηκε στους Κούρδους μέσα, διέπραξε σφαγές με χημικά όπλα, επιτέθηκε στο Ιράν, διεξήγαγε έναν μεγάλο πόλεμο με το Ιράν για οκτώ χρόνια άσκοπα και μετά μπήκε στο Κουβέιτ. Εάν παρέμενε στο Κουβέιτ, θα συνέχιζε τις επιθέσεις και σε άλλες χώρες του Κόλπου και σε άλλα κράτη. Ο κόσμος τον σταμάτησε.

Οι ηγέτες της Τουρκίας ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Για μένα, όσοι λαοί είναι θύματα της τουρκικής επιθετικότητας, οι Έλληνες, οι Κούρδοι, οι Αρμένιοι, οι Άραβες, θα πρέπει οπωσδήποτε να συνασπιστούν για να αμυνθούν σ’ αυτές τις επιθέσεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο κόσμος, που απειλούνται από τη μετανάστευση και την τρομοκρατία του ISIS, που συντονίζονται από την Άγκυρα, δεν πρέπει να παραμείνουν απλοί θεατές σε όλα όσα διαπράττει η Τουρκία. Αυτοί οι δικτάτορες θα υποχωρήσουν μόνον αν δουν δύναμη στους αντιπάλους τους, αν δουν ότι αυτοί είναι ισχυρότεροι από τους ίδιους. Επομένως, η ΕΕ δεν πρέπει να αρκείται μόνο σε δηλώσεις, πρέπει να λάβει τα απαραίτητα μέτρα στον τομέα της άμυνας. Ο Ερντογάν βλέπει τον εαυτό του ως σουλτάνο Σουλεϊμάν και θέλει να ξεπεράσει τον Κεμάλ. Λέει: «Ο Μουσταφά Κεμάλ ίδρυσε τη Δημοκρατία, εγώ μέχρι το 2023 θα επεκτείνω το έδαφος της Τουρκίας». Στόχος του είναι η Ροζάβα (βόρεια Συρία), το Νότιο Κουρδιστάν (επαρχία Μοσούλης) και τα νησιά του Αιγαίου. Αυτή η επεκτατική πολιτική θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να ληφθούν ανάλογα μέτρα.

Δημογραφική μηχανική εξόντωσης των Κούρδων

Ποια μπορεί να είναι η πορεία του Κουρδικού, στην Τουρκία του Μπαχτσελί και του Ερντογάν; Υπάρχει πιθανότητα πολιτικής λύσης; Κατά την άποψή σας, πώς θα λυθεί το Κουρδικό, το πιο σοβαρό πρόβλημα της Τουρκίας; Μπορείτε να εξηγήσετε την πολιτική στάση του Απελευθερωτικού Κινήματος του Βόρειου Κουρδιστάν σχετικά με τις τρέχουσες πολιτικές του Ερντογάν;

Η τρέχουσα πολιτική της Τουρκίας στοχεύει στην εξάλειψη των Κούρδων, δηλαδή είναι μια πολιτική κοινωνικού δαρβινισμού. Με μια δημογραφική μηχανική προσπαθούν να εξοντώσουν τους Κούρδους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να μιλάμε για ειρήνη. Ως κίνημα, δεν περιμένουμε μια πολιτική λύση με την τρέχουσα κυβέρνηση. Η στάση μας είναι να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας σε όλα τα επίπεδα, κάνοντας τους εαυτούς μας πιο ισχυρούς ενάντια στις επιθέσεις τους. Θα αμυνθούμε με σθένος στην Τουρκία και όπου αλλού μπορούμε.

Όσο υπάρχει αυτή η κυβέρνηση, δεν περιμένουμε ειρήνη, είτε μέσα είτε έξω. Κατά συνέπειαν, επανατοποθετούμε τον εαυτό μας και προσπαθούμε να κάνουμε τους εαυτούς μας πιο δυνατούς. Οι Τούρκοι λένε εδώ και 37 χρόνια ότι «τους τελειώσαμε, τους τελειώνουμε», αλλά εμείς είμαστε εδώ και αγωνιζόμαστε. Μας επιτίθενται συνεχώς, έχουν αποκτήσει σύγχρονα οπλικά συστήματα, λαμβάνοντας βοήθεια από ορισμένα κράτη. Ειδικά μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα. Λένε ότι θα μας εξαλείψουν με αυτά. Αυτό δεν είναι αλήθεια.

Στο πεδίο της μάχης δεν έχουν επιτυχίες, δεν μπορούν να πολεμήσουν εναντίον μας. Επίσης, αναπτύσσουμε κι εμείς αντίμετρα κατά των σύγχρονων οπλικών συστημάτων τους. Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας. Η Τουρκία σχεδιάζει κάθε χρόνο και λέει θα τελειώσουμε φέτος με το Κουρδικό. Όμως, εμείς κάθε χρόνο γινόμαστε ισχυρότεροι. Παλεύουμε με αυτόν τον τρόπο, αγωνιζόμαστε για 37 χρόνια, συνεχίζουμε τον αγώνα μας εναντίον τους. Η Τουρκία δεν είναι τόσο δυνατή. Με άλλα λόγια, αυτή η κυβέρνηση έχει διαθέσει όλους τους πόρους της χώρας στον πόλεμο, λόγω του πολέμου η οικονομία της καταρρέει σταδιακά, οι στρατιώτες της δεν μπορούν να πολεμήσουν στο έδαφος, προσπαθούν να πάρουν αποτελέσματα με εναέρια μέσα, αλλά αυτό δεν μπορεί να πάει πολύν καιρό. Άλλωστε, η τεχνολογία δεν είναι υπό το μονοπώλιο κανενός. Βρίσκουμε κι εμείς αντίμετρα και τεχνικές, τις χρησιμοποιούμε και αντιμετωπίζουμε την απειλή. Υπό αυτήν την άποψη, λέμε ότι η παρούσα κυβέρνηση θα φύγει γρήγορα. Αυτοί προσπαθούν να παρατείνουν τη ζωή τους στην εξουσία. Πιστεύω ότι αυτοί θα φύγουν νωρίτερα με έναν σοβαρό αγώνα.

Τέλος, θα ήθελα να επαναλάβω τα εξής: Πιστεύω ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών ενάντια στον ρατσιστικό φασισμό, την καταπίεση, τους εκβιασμούς, τον πόλεμο και τις σφαγές είναι πολύ σημαντική και θα φέρει καρπούς. Υπό αυτήν την έννοια, λέω ότι επείγει η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.

Απευθύνω τους θερμούς μου χαιρετισμούς και τον σεβασμό μου σε όλους τους αναγνώστες σας.

Zubeyir Aydar

Μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Ένωσης Κουρδικών Κοινοτήτων (KCK)

2 Σεπτεμβρίου 2020

Ποιος είναι ο Zübeyir Aydar: Ο δικηγόρος και ο Κούρδος πολιτικός Aydar γεννήθηκε το 1961 στην περιοχή Eruh στο Βόρειο Κουρδιστάν. Μετά την αποφοίτησή του από τη νομική σχολή, εργάστηκε ως επικεφαλής του Παραρτήματος της Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (IHD) και επαρχιακός πρόεδρος του κόμματος SHP του Siirt. Το 1991 εκλέχθηκε στο κοινοβούλιο ως βουλευτής του νομού Siirt, με το κόμμα SHP. Την ίδια χρονιά πέρασε στις τάξεις του κουρδικού κόμματος DEP. Το 1994, όταν συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν οι βουλευτές του έλαβε το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα στην Ελβετία. Ανέλαβε καθήκοντα σε ανώτερες θέσεις σε κουρδικούς πολιτικούς οργανισμούς, όπως το Εξόριστο Κουρδικό Κοινοβούλιο (PKDW), που ιδρύθηκε το 1995, και το Εθνικό Κογκρέσο του Κουρδιστάν (KNK), που ιδρύθηκε το 1999.

Εκλέχθηκε πρόεδρος του Kongra-Gel το 2003. Σήμερα είναι μέλος του KCK και επίσης μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του KNK.

*H συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»