Είναι η ζωή μια τρέλα!

Διακρίνω τον «ξεχωριστό» άνθρωπο από τη θετικότητα, το χαμόγελο ή τη ματιά του που εκπέμπει ειλικρίνεια
Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι με αισθήματα, άνθρωποι που σκέφτονται, πονούν, αγωνίζονται αλλά είναι ακόμη αισιόδοξοι ότι «υπάρχει αύριο»
ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ είναι αυτός που στήριξε τον άρρωστο πατέρα, τη χήρα μάνα, στήριξε το κακοποιημένο παιδί, ή έβγαλε από το πορτοφόλι του 100 ευρώ και πλήρωσε τον λογαριασμό μιας οικογένειας που έχει πραγματική ανάγκη
Από τη Δευτέρα προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω ένα θέμα για τη στήλη. Σκεφτόμουν συχνά αυτές τις μέρες, νοσταλγώντας τις διακοπές, πως η ζωή είναι μια τρέλα, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Μια τρέλα για τους ανθρώπους που ακόμη ερωτεύονται, παθιάζονται, αγαπάνε, ζουν τις στιγμές και είναι ευτυχισμένοι που, έστω μέσα στη γύμνια της καλουπιασμένης ψεύτικης ζωής, μπορούν ακόμη να αναπνέουν.
Η ζωή είναι μια τρέλα γι’ αυτούς που ονειρεύονται ακόμη, που πιστεύουν σε θαύματα, που ατενίζουν με αισιοδοξία το αύριο, πιστεύοντας πως αυτό που βιώνουμε τώρα είναι μια μπόρα και θα περάσει...
Μακάρι να μπορούσα να ζήσω περισσότερη τρέλα στη ζωή μου! Να ερωτεύομαι, χωρίς να φοβάμαι τα μην και τα όχι, τα πρέπει και τα επιβάλλεται, να λέω φωνακτά «σ’ αγαπώ», να είμαι ο εαυτός μου.
Μακάρι να μπορούσα να έχω περισσότερη τρέλα στη ζωή μου! Να μπορώ να πω κατάματα σε όσους κατέστρεψαν τον τόπο «είσαστε προδότες», να μπορώ να εκφράσω ελεύθερα τον θυμό μου χωρίς να παρεξηγηθώ, την οργή μου, την αγανάκτησή μου. Να κλάψω και να θρηνήσω για όσα έχασα και γι’ αυτά που ξέρω πως δεν θα ζήσω ποτέ, να ζήσω με έντονα συναισθήματα, όχι μετρώντας τις ώρες στο ρολόι.
Μακάρι να ήμουν τρελή για να μη μετρώ τον χρόνο παρά μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου γι’ αυτούς που αγαπώ και νοιάζομαι.
Η ζωή είναι ωραία όταν μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα, να φωνάξεις την αγάπη σου, να εκφράσεις τον έρωτά σου, να μιλήσεις για τα ιδανικά σου χωρίς να παρεξηγηθείς.
Εκρηκτική αντίδραση
Ευτυχώς που ήμουν... τρελή από καιρό και δεν με άγγιξαν οι αποφάσεις για το «κούρεμα» των καταθέσεων, η εξυγίανση και η αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και η κάθοδος των δανειστών δεν μου προκάλεσε κανένα απολύτως σοκ. Όλα ήταν μια φυσιολογική και αναμενόμενη εκρηκτική αντίδραση στις πράξεις κυβερνήσεων, τραπεζιτών, πολιτικών και οικονομικών παραγόντων. Μια πράξη σε βάρος της Κύπρου και του λαού της, που συνηθίζει να ξεχνά εύκολα, να συγχωρεί και να συνεχίζει πάνω στην ίδια γνωστή και προσφιλή πεπατημένη.
Όταν ξεκίνησα να καταγράφω όλα όσα έγιναν και βίωσαν οι άνθρωποι μετά το κούρεμα, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, αντιλήφθηκα για πρώτη φορά εδώ και χρόνια ότι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι εδώ στην Κύπρο που είναι πραγματικά υπέροχοι. Ίσως να θεωρούνται τρελοί γιατί συγκινούνται, παλεύουν, αγωνίζονται, είναι άνθρωποι. Σε όλα αυτά τα χρόνια συνάντησα τέτοιους ανθρώπους, αλλά κουμπωμένοι καθώς ήταν και κλεισμένοι στο καβούκι τους, δεν είχαν τον χρόνο, τη διάθεση και την ψυχική δύναμη να εκφραστούν, αντιλαμβανόμενοι πως είναι καλύτερα να σιωπάς για να περνάς παρά να εκφράζεσαι και να θεωρείσαι αφελής και γραφικός.
Ξέπλυμα συναισθημάτων
Πραγματικά συγκινήθηκα όταν διαπίστωσα ότι η στήλη «Ανθρώπινες στιγμές» -που άρχισε να γράφεται μάλλον από δική μου ανάγκη να ξεπλύνω συναισθήματα, αγωνίες, πόνους και να τραβήξω μαζί μου κι άλλους- αγκαλιάστηκε από νέους, γυναίκες και άνδρες, εργαζόμενους, ηλικιωμένους, ανθρώπους κάθε ηλικίας που βλέπουν πίσω από κάθε μου λέξη μια δική τους ανασφάλεια, μια δική τους φοβία, μια δική τους σκέψη που δυσκολεύονται να εκφράζουν ανοικτά.
Κάθε φορά που διαβάζω τα ηλεκτρονικά μηνύματα που λαμβάνω, αισθάνομαι συγκίνηση, ξέροντας πως ακόμη υπάρχουν άνθρωποι με αισθήματα, άνθρωποι που σκέφτονται, πονούν, αγωνίζονται αλλά είναι ακόμη αισιόδοξοι ότι «υπάρχει αύριο». Κανένας από εμάς δεν είναι τρελός, ούτε η ζωή τού καθενός μας και της καθεμιάς δεν είναι μια τρέλα.
Γιατί να είναι τρέλα η επικοινωνία και ο διάλογος με ξεχωριστούς ανθρώπους;
Ανακάλυψα ότι εγώ προσδιορίζω εντελώς διαφορετικά τη λέξη «ξεχωριστός». Για μένα «ξεχωριστός άνθρωπος» είναι ο άνθρωπος που με εμπνέει, τον θαυμάζω για τον χαρακτήρα και την εντιμότητά του, τη σπιρτάδα του μυαλού του και τον... επαναστατικό, πολλές φορές, τρόπο του να αναλύσει τις καταστάσεις.
Λόγω χαρακτήρα πίστευα, και πάλι αφελώς, πως ο κάθε άνθρωπος που συναντούσα, παρά τα ελαττώματά του, την προσωπικότητά του και εκείνα που κουβαλούσε μαζί του, είχε ένα κομμάτι που τον αναδείκνυε στα μάτια μου, πιθανότατα σε μια προσπάθειά μου να υποβαθμίσω ή να παραγνωρίσω όλα τα αρνητικά του, να τον ωραιοποιήσω για να φθάσει το μέτρο με το οποίο ζυγίζω τους ανθρώπους. Ίσως από μια δική μου ανάγκη να λέγομαι καλή.
Να είσαι ξεχωριστός
Ένας άνθρωπος που το παλεύει να βγει από τα ψεύτικα πρέπει και επιβάλλεται, προσπαθώντας να διαχειριστώ τις ανασφάλειες, τις φοβίες, ακόμη και την αχίλλειο πτέρνα μου, που την περιεργάζομαι, την ξέρω καλά και προσπαθώ να... θεραπεύσω εδώ και καιρό. Και εκεί που λέω πως τη βρίσκω τη θεραπεία, αρχίζω να σκέφτομαι πως η ζωή μου τελικά είναι μια τρέλα για τους άλλους, ιδανική για μένα.
Η ζωή μου είναι μια τρέλα γιατί βλέπω τις απανωτές μου ήττες σαν μαθήματα, αποδεχόμενη πως με τα χρόνια κατεβαίνει ο νους και διαπιστώνοντας, μέσα στην τρέλα της ζωής μου, ότι η λέξη «ξεχωριστός» δεν μπορεί να σερβίρεται με κάθε ευκαιρία για όποιον άνθρωπο γνωρίσεις ή για όποιον άνθρωπο σού τείνει χέρι φιλίας.
Έπρεπε να ζήσω και εγώ την ανώμαλη προσγείωση της μαρτυρικής και εναλίας χώρας Κύπρου, να ζήσω τους νέους τρελούς ρυθμούς της εποχής για να επιχειρήσω να κάνω μια διαλογή των ανθρώπων και να καταλήξω στον έναν και «ξεχωριστό», και σε σημαντικούς εκλεκτούς φίλους. Οι υπόλοιποι; Ίσως και να μην υπήρξαν ποτέ υπόλοιποι.
Ο καθένας ορίζει τον «ξεχωριστό» ή την «ξεχωριστή» με τη δική του ζυγαριά.
Με θάρρος οι δοκιμασίες
ΓΙΑ μένα «ξεχωριστός» είναι ο άνθρωπος που είναι ήρωας, όχι με την έννοια που θεωρούν οι περισσότεροι, αλλά με τη δική μου προσωπική ζυγαριά, που ομολογώ είναι πολύ απαιτητική. Ο άνθρωπος που αγωνίζεται να επιβιώσει σωματικά και ψυχικά, που καταφέρνει να αντιμετωπίζει με θάρρος και πείσμα όλες τις δοκιμασίες που του δίνει η ζωή χωρίς να χάνει τη δύναμη και το κουράγιο του, ο άνθρωπος που στα μέτρα τα δικά μου είναι οικονομικά ηθικός και έντιμος, που δεν έχει λεκιάσει το όνομά του με ατασθαλίες και διαπλοκές. Τελικά θα μου έλεγαν κάποιοι «εσύ ψάχνεις αγγέλους επί της γης!».
Όλο αυτό το ανακάτεμα της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής τράπουλας τον τελευταίο χρόνο, σε αυτήν την παρατεταμένη τρέλα που πίστευα πως θα καθάριζε το γκριζόμαυρο χρώμα, που σκιάζει την εντιμότητα, την ηθική, την ειλικρίνεια και την καλοσύνη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ευκαιρία να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα, τη στενοκεφαλιά μας και να φωνάξουμε πως η ζωή είναι τρέλα!
Ακόμη και τώρα που το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται με τους ίδιους πρωταγωνιστές ή με άλλους πιο νέους με διαφορετικές απόψεις και... αέρα, νιώθω όπως και άλλοι σαν εμένα, ότι εκείνο που μετρά για μας τους τρελούς της ζωής είναι να μπεις στο ψηλό βάθρο τού ξεχωριστού όχι για τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά σου επιτεύγματα αλλά για τα μικρά εκείνα και ασήμαντα που θα κάνουν πιο όμορφη τη ζωή κάποιων ανθρώπων.
«Ξεχωριστός» είναι αυτός που για κάποιους ανθρώπους είναι ο ένας και μοναδικός γιατί για κάποιους λόγους τους έβγαλε αυτόν τον μοναδικό τους εαυτόν, με τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές τους αλλά και με τον πλούτο των συναισθημάτων τους.
Αληθινός και ειλικρινής
«ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ» είναι γιατί στήριξε τον άρρωστο πατέρα, τη χήρα μάνα με δυο μικρά παιδιά, στήριξε χωρίς λεφτά το κακοποιημένο παιδί, ή έβγαλε από το πορτοφόλι του 100 ευρώ και πλήρωσε τον λογαριασμό μιας οικογένειας που έχει πραγματική ανάγκη. Για την κοινωνία είναι τρελός αυτός που πραγματικά είναι αληθινός και μεγάλος άνδρας ή γυναίκα, φυσικός, ειλικρινής και τίμιος, γι’ αυτούς που ακόμη πετούν στα σύννεφα και ψάχνουν άνθρωπο με το φανάρι όπως τον Διογένη.
Ζω μια τρελή ζωή γιατί διακρίνω τον «ξεχωριστό» άνθρωπο από τη θετικότητα που εκπέμπει, εκείνο το κάτι που τον κάνει διαφορετικό από τους άλλους, ίσως το χαμόγελο ή η ματιά του που εκπέμπει μια ειλικρίνεια που σπάνια φαίνεται στους άλλους.
Θα συμφωνούσα απόλυτα με τον Γαλιλαίο, που έλεγε πως «δεν μπορείς να διδάξεις τίποτα στον άνθρωπο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον βοηθήσεις να ανακαλύψει αυτό που έχει μέσα του». Ακόμη κι αν αναγκαστεί να τρέξει σε μια τρελή ζωή. Ακόμη λίγη τρέλα χρειάζεται στη ζωή μας!