Πόσο προόδευσε τελικά από τον Ιούλιο;

ΟΜΟΝΟΙΑ
Η νέα Ομόνοια πήρε τον χρόνο της, αλλά τα αποτελέσματα ελάχιστα δικαιώνουν τις εκτιμήσεις
Στην αρχή της χρονιάς το αγωνιστικό σύνθημα σε ό,τι αφορά την Ομόνοια ήταν αναμενόμενο και στηρίχτηκε σε όλα τα επίπεδα. Από τον Νίκο Νταμπίζα, τον Τζον Κάρβερ και τη διοίκηση. Η δημιουργία μίας νέας ομάδας που θέλει τον χρόνο της και που στην πορεία θα δείξει τις πραγματικές της δυνατότητες.

Το επιχείρημα ήταν απόλυτα σωστό, η Ομόνοια ήθελε τον χρόνο της. Έχουν όμως περάσει σχεδόν έξι μήνες και η ομάδα έχει δώσει 24 επίσημους αγώνες (19 στο πρωτάθλημα, ένα στο κύπελλο και τέσσερεις στην Ευρώπη). Είναι μεγάλο το δείγμα και μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα.

Υπάρχει πρόοδος και πόση; Και αν υπάρχει είναι τέτοια που να ανταποκρίνεται στον πήχη των απαιτήσεων; Δεν είναι εύκολο να απαντηθεί με μονολεκτικό τρόπο, αλλά η ζυγαριά γέρνει προς το όχι. Από την αρχή φάνηκε ότι επιθετικά η Ομόνοια ήταν καλή. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα στο γκολ, ακόμη και στα αρχικά στάδια.

Στην πορεία βελτιώθηκε αρκετά η ανάπτυξη, η δημιουργία, οι αυτοματισμοί. Σε αυτό τον τομέα, λοιπόν, η Ομόνοια παίρνει καλό βαθμό προόδου. Στην άλλη όχθη όμως, η κατάσταση αντί να βελτιώνεται, το λιγότερο παραμένει σταθερά κακή, για να μην πούμε ότι επιδεινώνεται.

Ο τρόπος, με τον οποίο αμύνεται και δέχεται πολλά τζάμπα γκολ, είναι απαράδεκτος. Αν στην αρχή υπήρχε θέμα στελέχωσης και χημείας, ως δικαιολογητικά, σήμερα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Επιβεβαιώνεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η στελέχωση του κεντροαμυντικού χώρου ήταν ελλιπής και ποσοτικά (σε θέσεις) και ποιοτικά.

Η επιλογή ενός συστήματος (ο ρόμβος) βοήθησε σίγουρα την επίθεση, αλλά έκανε ακόμη χειρότερα τα πράγματα στην αμυντική συμπεριφορά. Το ότι γίνεται προσπάθεια βελτίωσης μέσα από τις προπονήσεις, αυτό είναι βέβαιο. Όμως, μετρά το αποτέλεσμα και αυτό δεν δικαιώνει την προσπάθεια.
Υπάρχει φυσικά και το θέμα της σταθερότητας στην απόδοση, στη διάρκεια. Η Ομόνοια έχει εξαιρετικά διαστήματα, μπορεί και ολόκληρα ημίχρονα, αλλά έχει εξίσου μεγάλα νεκρά διαστήματα. Φυσιολογικά αν σκεφτεί κανείς όλα τα πιο πάνω.
Ο καθρέφτης
Το αποτέλεσμα είναι έτσι και αλλιώς από ένα σημείο και μετά το πρώτο κριτήριο. Η Ομόνοια είναι ελαφρώς μπροστά σε βαθμούς από ότι τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά, μέχρις εκεί. Είναι πάλι 5η, είναι μακριά από την κορυφή, χάνει περισσότερο από ό,τι κερδίζει στα ντέρμπι.

Μετρά 11 νίκες συνολικά, όμως οι φίλοι της δυσκολεύονται να θυμηθούν πέραν των δύο άντε τριών (αν υπολογίσουμε και τον αγώνα με τον Άρη στο ΓΣΠ) περιπτώσεων που πέρασαν ένα άνετο απόγευμα. Οι αγχώδεις νίκες έχουν γίνει σχεδόν κανόνας. Προσθέστε και την αδυναμία στα εκτός έδρας. Σε κάποιες περιπτώσεις οι συγκυρίες, η τύχη και τα δεδομένα λειτούργησαν εναντίον της. Σε άλλες όμως, λειτούργησαν υπέρ της.
Μπορεί αυτή η ομάδα να κυνηγήσει την 4η τουλάχιστον θέση, τη στιγμή που μέχρι τα πλέι-οφ το πρόγραμμά της είναι πλέον πολύ πιο δύσκολο; Μπορεί να σταθεί και να περάσει από διπλές αναμετρήσεις κυπέλλου για να φτάσει μέχρι τέλους; Με τις ενδείξεις, μέχρι τώρα, δεν δείχνει πως μπορεί.

Αν κάποιος θέλει να το δει πιο μακροπρόθεσμα, η Ομόνοια κέρδισε (μεγάλο κέρδος πραγματικά) δύο νεαρούς (Κατελάρη, Τουρέ), έχει μία καλή βάση για του χρόνου, αλλά τώρα και πολύ περισσότερο το καλοκαίρι, θα πρέπει να κάνει καλές επιλογές για να είναι και πρακτικά ισχυρή.