Η επιστροφή της Ένωσης Νέων Παραλιμνίου

ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΑ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ
Η Ένωση Νέων Παραλιμνίου επιστρέφει εκεί όπου ανήκει μετά από δύο χρόνιας απουσίας στη Β' Κατηγορία. Για πρώτη φορά είχε υποβιβαστεί το 2014-15, αλλά τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στην Α’ Κατηγορία. Μένει μόνο ένα χρόνο και υποβιβάζεται εκ νέου για να επιστρέψει μετά από δύο χρόνια. Πιστεύουμε πως αυτό το πάθημα για το ιστορικό σωματείο έχει γίνει μάθημα για όλους και η Ένωση θα παρουσιαστεί δυνατή και απαιτητική, ώστε να γράψει κι άλλες επιτυχίες στην ιστορία της. Με ενωμένες δυνάμεις και με τη συμπαράσταση του κόσμου, η ομάδα του Παραλιμνίου μπορεί να γίνει ξανά μία δυνατή και υπολογίσιμη ομάδα, όπως ήταν και τα παλιά χρόνια.

Η Ε.Ν. Παραλιμνίου ήταν η μοναδική «επαρχιακή» ομάδα που είχε συνεχή παρουσία στην Α’ Κατηγορία, από το 1969, όταν ανήλθε για πρώτη φορά, μέχρι το 2014-15. Η Ένωση ιδρύθηκε το 1936 με την επωνυμία Φιλαθλητικός Σύλλογος Ηρακλής και πήρε το όνομά της μετά την ενοποίηση της με το άλλο σωματείο της κοινότητας, την «Αγάπη Λαού». Έμβλημα του σωματείου ήταν ο Παρθενώνας και εύζωνας σαλπιγκτής.

Χρώματά της ήταν το μπλε και το άσπρο και όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στην Α’ Κατηγορία καθιέρωσε το βυσσινί, γαλάζιο και άσπρο και αγωνιζόταν με πανομοιότυπες στολές με αυτές της Γουέστ Χαμ. Εντάχθηκε στην ΚΟΠ το 1966 και πήρε το πρωτάθλημα Β ́ Κατηγορίας την περίοδο 1968-69, με προπονητή και παίκτη τον Δημήτρη Ζάγκυλο, για να ανέλθει για πρώτη φορά στην Α’ Κατηγορία.
Ομάδα-μοντέλο χωρίς στέμμα

Η Ένωση είχε σπουδαία ομάδα τότε και πολύ καλούς ποδοσφαιριστές. Στα πρώτα χρόνια έδειχνε να πατά γερά στο γήπεδο και να παίζει πολύ καλό ποδόσφαιρο. Η έλευση του Πλούσκαλ το καλοκαίρι το 1971 ως προπονητή σηματοδότησε την αρχή μιας χρυσής περιόδου για την Ένωση, 1973-1976, αλλά χωρίς να μπορεί να κερδίσει ένα τίτλο.

Την περίοδο 1974-75 η Ε. Ν. Παραλιμνίου μπορούσε να κατακτήσει τόσο το πρωτάθλημα όσο και το κύπελλο. Είχε την καλύτερη ομάδα, όμως έχασε αδικαιολόγητους βαθμούς και περιορίστηκε στη δεύτερη θέση (πίσω από την Ομόνοια), ενώ στο Κύπελλο ηττήθηκε στον τελικό από την Ανόρθωση.

Το καλοκαίρι του 1974, λόγω των θλιβερών γεγονότων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ο Πλούσκαλ έφυγε από την ομάδα (επέστρεψε όμως δύο χρόνια αργότερα για να συνεχίσει το εκπληκτικό του έργο την περίοδο 1976-78, ενώ είχε και μια τρίτη θητεία στην ομάδα βάζοντας νέες βάσεις την περίοδο 1983-85) και την καθοδήγησε πολύ καλά ο Θεόδωρος Κολοκούδιας.

Ήταν μια ομάδα με απεριόριστες δυνατότητες και από καθαρή ατυχία δεν μπόρεσε να κερδίσει ένα τίτλο. Είχε παικταράδες στην ομάδα όπως τον τερματοφύλακα Δήμο Κωνσταντίνου, τους αμυντικούς Δημήτρη Κύζα, Γιώργο Φόρσο, Λουκά Παπαλουκά, στο κέντρο είχε τον παίκτη-ηγέτη Δημήτρη Οικονόμου-Κούδα και στην επίθεση τους Κυριάκο Τσούκκα, Ανδρέα Κωνσταντίνου, Γεώργιο Βλίττη κ.ά.
Σε τέσσερεις τελικούς

Η Ένωση, που είχε και πολύ δυνατή ομάδα, έφτασε 4 φορές σε τελικό Κυπέλλου, όμως ποτέ δεν μπόρεσε να πανηγυρίσει ένα τρόπαιο. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα το γεγονός πως τις τρεις φορές ήταν αντίπαλός της η Ομόνοια.

Για πρώτη φορά έπαιξε το 1974 και έχασε από την Ομόνοια 2-0. Η ομάδα έπαιξε με τους: Δήμο, Μαύρο, Παπαλουκά, Κύζα, Φόρσο, Σιαλή, Α. Κωναταντίνου, Χειμώνα, Μέρτακκα (78’ Κουρρής), Κούδα, Κ. Τσούκκα (58’ Βλίττης).

Την επόμενη χρονιά, το 1975, έχασε στο ΓΣΠ από την Ανόρθωση 3-2 στο φινάλε του αγώνα σε παιχνίδι όπου είχε έντονα παράπονα από τη διαιτησία. Τα τέρματά της πέτυχαν οι Βλίττης, Παπαλούκας.

Η τρίτη φορά ήταν το 1981 και έχασε σε διπλό τελικό από την Ομόνοια στο Τσίρειο. Ο πρώτος τελικός και μετά από ημίωρη παράταση τελείωσε ισόπαλος 1-1 (το γκολ ο Τσερκέζος), αλλά έχασε στον επαναληπτικό με 3-0.

Για τελευταία φορά έχασε πάλι από την Ομόνοια στο Τσίρειο το 1983 με 2-1 (το τέρμα ο Μιχ. Κίττος).

Σε αυτόν τον τελικό η Ένωση έπαιξε με τους: Χ'' Τράττο, Οικονόμου, Κολοκούδια, Μ. Κίττο, Γ. Σάββα, Τσερκέζο, Α. Κίττο, Γούμενο, Μανώλη (46’ Ζ. Ζουβάνης), Τ. Ζουβάνη, Καφέτζιη.
Τέσσερεις ευρωπαϊκές παρουσίες

Η Ένωση έχει τέσσερεις συμμετοχές στο -τότε- κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η πρώτη ήταν το 1975 και αντίπαλός της ήταν η Ντούισμπουργκ, με τα δύο παιχνίδια να γίνονται στη Γερμανία. Στο πρώτο έχασε 7-1 και το τέρμα σημείωσε ο Γ. Μέρτακκας, που πέτυχε και ένα αυτογκόλ. Στο δεύτερο παιχνίδι έχασε 3-2 (τα τέρματά της οι Γ. Μέρτακκας, Α. Κωνσταντίνου).

Πάλι γερμανική ομάδα βρήκε μπροστά της το 1976, την Καϊζερσλάουτερν. Έκανε καλή εμφάνιση στο Παραλίμνι αλλά έχασε 3-1 (το τέρμα ο Γ. Μέρτακκας), ενώ εκτός έδρας γνώρισε τη συντριβή με 8-0.

Το 1981 είχε αντίπαλο τη Βάσας Ουγγαρίας. Εντυπωσιακή η Ένωση στην έδρα της, πέτυχε την πρώτη ευρωπαϊκή της νίκη 1-0 (το γκολ ο Μιχ. Γούμενος), ενώ αποκλείστηκε με το βαρύ 8-0 εκτός έδρας. Το 1983 έδωσε τα τελευταία παιχνίδια της στην Ευρώπη με αντίπαλο την Μπέβερεν Βελγίου. Έχασε και στα δύο, με 4-2 στο Παραλίμνι (σκόρερ οι Τ. Ζουβάνης, Τσερκέζος) και εκτός 3-1 (το γκολ ο Α. Καλημέρας).

Ο Τσέχος προπονητής Σβάτοπλουκ Πλούσκαλ παραμένει μέχρι σήμερα ο πρώτος σε πολύχρονη παρουσία στον «βυσσινί» πάγκο σε τρεις διαφορετικές περιόδους (1971-74, 1975-78, 1981-83). Παραλιμνίτες προπονητές που κάθισαν στον πάγκο της Ένωσης ήταν: Κ. Οικονόμου, Ζάγκυλος, Θ. Κολοκούδιας, Δήμος Κωνσταντίνου, Κλέφτης, Φόρσος, Τ. Ζουβάνης και Ζ. Ζουβάνης.

Η ομάδα του Παραλιμνίου ανέδειξε δύο φορές πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος. Το 1987-88 ήταν ο Τάσος Ζουβάνης με 23 τέρματα και την περίοδο 1996-97 ο Μιχάλης Κωνσταντίνου με 17 τέρματα (που έκανε μεγάλη καριέρα στην Ελλάδα). Το πρώτο επίσημο γκολ της Ένωσης στο ντεμπούτο της στη Β’ Κατηγορία το 1965-66 (με Ορφέα Λευκωσίας 2-2).

Φυτώριο ταλέντων

Η Ένωση ήταν ανέκαθεν φυτώριο ταλέντων, έστω και αν τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί αυτό το φαινόμενο. Δεν είναι λίγοι οι παίκτες που από το Παραλίμνι έκαναν αξιόλογη καριέρα σε μεγάλες ομάδες σε Κύπρο και Ελλάδα.

Από τα πιο παλιά χρόνια ήταν οι Αντωνάκης Κκαφάς, Αντώνης Καράς, Γιαννής Κκέλης, Δημήτρης Ζάγκυλος, Γιώργος Ζέμπασιης, Γιάννης Μέρτακκας. Ακολούθησε το δίδυμο Δημ. Κούδας και Δημ. Κύζας, και οι Σιαλής, Π. Πιερέττης, Λ. Λουκά, Γ, Κκέζος, Α. Κούτσιος, Γ. Γιασεμή, Π. Σπύρου, Κ. Ηλία, Λ. Μέρτακκας, Αρ. Καράς, Δ. Χριστοφή, Ον. Ρουσιάς κ.α.