ΟΜΟΝΟΙΑ Ο Γκόμεζ έπιασε άμεσα το νόημα

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΔΥΟ "ΑΝΑΣΤΑΛΤΙΚΩΝ" ΜΕΣΩΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΠΩΣ Ο ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ
Το έχουμε γράψει πολλές φορές, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, τα κεντρικά χαφ με ανασταλτικές ικανότητες είναι υπερπολύτιμα. Σε κάθε ομάδα, σε κάθε επίπεδο ισχύος, σε κάθε μοντέλο παιχνιδιού. Είτε είναι άκρως επιθετικό ή πιο συντηρητικό. Η Ομόνοια είχε ένα θέμα εδώ και χρόνια με τη θέση. Μετά τους Κασέκε και Σοάρες, δεν έφτασε ποτέ στο "Ηλίας Πούλλος" ένας παίκτης που θα μπορούσε να επωμιστεί τον άχαρο αλλά πολύτιμο ρόλο.

Αυτού που θα κόψει, θα βγάλει τάκλιν, θα καθυστερήσει με την κίνησή του αντίπαλες επιθέσεις, θα φάει "ξύλο" και την ίδια ώρα θα μπει και στο επιθετικό κομμάτι. Ο "κόφτης" είναι ίσως ο πιο σημαντικός σπόνδυλος στην ομάδα. Ακόμη και πριν από τη μαζική κάθοδο ξένων, η Ομόνοια είχε την τύχη να έχει μερικούς εξαιρετικούς ανασταλτικούς μέσους. Κύπριους την εποχή του Γκρέγκορι, μέχρι και τον Χάρη Νικολάου.

Ο Κασέκε σηματοδότησε τη δική του εποχή, ο Σοάρες έκανε μικρό διάστημα, αλλά έβαλε τη σφραγίδα του. Από το 2013 η Ομόνοια έχει θέμα και ένα από τα σημεία αναφοράς στην κάθετη πορεία της είναι και η κεντρική της ισχύς. Είτε με όχι καλές επιλογές (Σερτζίνιο, Ρόντρι, Μαντούρο) είτε επιλέγοντας να αγωνίζεται με κατά συνθήκην ανασταλτικούς όπως οι Μαργκάσα, Τουρέ.

Η αδυναμία πληρώθηκε πολλάκις την τελευταία πενταετία και να 'στε σίγουροι ότι πολλά από τα γκολ που δέχτηκε η Ομόνοια τα τελευταία χρόνια οφείλονταν και στην αδυναμία των κεντρέων μέσων να προφυλάξουν την άμυνα ή να συνεργαστούν στον χώρο με τους οπισθοφύλακες.
Χωράνε

Με την επιλογή όχι ενός, αλλά δύο παικτών με τα χαρακτηριστικά του "ανασταλτικού μέσου", των Λοέ και Ενρίκεζ, ο Άνχελ Γκόμεζ (σε συνεννόηση φυσικά με τον προπονητή) δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του. Θέλει να εναρμονίσει την ομάδα με τα σύγχρονα στάνταρ, αλλά και αντιλαμβάνται απόλυτα την ανάγκη "θωράκισης" που χρειάζεται μία "νέα" ομάδα για να πατήσει γερά.

Το αν θα χωράνε στην 11άδα και οι δύο δεν έχει σημασία αυτήν τη στιγμή, άλλωστε ουδείς γνωρίζει σήμερα (πριν το δούμε στην πράξη) ποιο ακριβώς μοντέλο παιχνιδιού θα έχει η τεχνική ηγεσία. Σίγουρα σε κάποια παιχνίδια θα επιλέγεται ο ένας, σε άλλα αναλόγως αντιπάλου και οι δύο. Ειδικά στα ντέρμπι. Η χρησιμοποίηση ταυτόχρονα των δύο παικτών δεν σημαίνει και αμυντικό προσανατολισμό.

Το να κερδίζεις τη μάχη του κέντρου και να εξασφαλίζεις όσο λιγότερη πίεση μπορείς στα νώτα σου, είναι ένα. Το να συνδυάζεις τη "θωράκιση" με την επίθεση είναι απόλυτα εφικτό. Στο κάτω-κάτω οι "κόφτες", σε σωστή συνεννόηση, θα βγουν μπροστά και θα εμπλακούν στην επίθεση. Ένα άλλο στοιχείο τον Λόε και Ενρίκεζ είναι το ύψος και η δύναμη. Θα χρειαστούν και αυτά, σε πολλά σημεία του αγώνα. Έτσι και αλλιώς με βάση μία πρώτη έρευνα, δεν έχουν ακριβώς ταυτόσημα χαρακτηριστικά.

Το μεγαλύτερο ζητούμενο είναι φυσικά η απόδοση των δύο παικτών, όπως και του κάθε παίκτη. Δεν μπορούμε να το ξέρουμε από τώρα. Έχουν καλό βιογραφικό, εμπειρίες, στοιχεία. Πριν επιλεγούν, έγινε ενδελεχής μελέτη. Ο καθρέφτης, ο απόλυτος καθρέφτης είναι το γήπεδο και η αντανάκλαση θα φανεί όταν αρχίσουν οι αγώνες. Το πιο σημαντικό της υπόθεσης είναι η φιλοσοφία, το μοντέλο, ο ρόλος των δύο παικτών στο σύνολο. Μετρά λοιπόν σε αυτό το στάδιο η πρόθεση και ο Άνχελ Γκόμεζ την έκανε ξεκάθαρη. Θέλει ο κεντρικός, βασικός τους σπόνδυλος να είναι γερός, "τσιμεντωμένος" για να χρησιμοποιήσουμε μία λέξη της ιατρικής αργκό.