Η άλλη Επανάσταση

Η Ελληνική επανάσταση, η εθνική μας παλιγγενεσία αναδύθηκε αβίαστα μέσα από την παραδοσιακή πολιτιστική έκφραση. Το φύραμα θέριεψε μέσα από συνάξεις, ομαδικότητα, σκότωμα του εγωισμού, που αξιοποίησε και τα ελάχιστα ψήγματα ελευθερίας και αυτονομίας. Που ξέρει πως να προσδιορίζεται και πού να ξεδιπλώνεται, με αυθεντικότητα και συνέχεια.

Ξέρει να εκπέμπει, έχει λόγο να πει, συντονίζεται στις συχνότητες της Ιστορίας, πιάνει τον παλμό της, δένει κυκλώματα και ξέρει να ενώνει τα σημεία των καιρών. Αλλά την Ιστορία την γράφουν οι παρέες, με επικοινωνία και ενσυναίσθηση.

Οι παρέες που γίνονται στρατοί και λεγεώνες στα πεδία όπου διακυβεύεται η εθνική ύπαρξη.

Οι παρέες που γεννούν επαναστάσεις. Κι γι’ αυτό να ανησυχούμε σαν μας στερούν τις παρέες. Είναι γιατί φοβούνται την λαϊκή Ανάσταση.

Τα άγραφα παραμένουν η ζωντανή παράδοση, αυτό που σώθηκε γιατί έσωσε γενιές! Και ο λαός το γνωρίζει, το βιώνει, πως τα άγραφα διαγράφουν πορείες, ανιχνεύουν τροχιές και τις ενώνουν με τα στίγματα του σήμερα για να φτάσουν άφθαρτοι στο μέλλον, που μπορεί να είναι…ροκ, κάτι εξωτερικά και επιφανειακά μη Ρωμαίικο. Όμως οι παρέες, ο ουσιαστικός πυρήνας της παλιγγενεσίας, ξέρουν και πάλι να δίνουν την απάντηση.

Και η απάντηση είναι πως το ροκ το Ελληνικό είναι ζεϊμπέκικο που το χορεύεις σταυρωμένος στο κενό, αναζητώντας τη δική μας σκάλα για τον δικό μας Ουρανό. Ναι, γι’αυτό ο Ουρανός μας είναι γεμάτος φωτιές, εκπέμπει σπίθες και δένει κυκλώματα, σε μια αέναη κίνηση αθανασίας…Τον δικό μας Ουρανό τον διαφεντεύουν ήρωες και μάρτυρες και νεομάρτυρες που έδωσαν την απάντηση στην σκλαβιά των 400 χρονών με αίμα. Διαβαίνουμε μέσα από το πνεύμα το αρχαίο, που χάραξε πολιτισμούς στα πέρατα της οικουμένης και έδωσε την μήτρα των σύγχρονων αναζητήσεων για να φτάσουμε στην απόλυτη κορύφωση της πανανθρώπινης Ορθοδοξίας, που ολοκλήρωσε την γνώση και την έκανε επίγνωση, συνείδηση και προσδιορισμό. Έδωσε σώμα και θρησκεία, δηλαδή υπόσταση και πορεία! Για τούτο και ξεπερνάμε το δικό μας σύμπαν και στήνουμε γαλαξίες που δύσκολα τους ανέχεται η νέα τάξη πραγμάτων.

Για ένα λαό που δεν του χαρίστηκε ποτέ η λευτεριά, η τραγικότητα της Βουλής- που κατά τα άλλα οφείλει να εκφράζει την βούληση του λαού - αναδεικνύεται σε εθνικό πρόβλημα. Δεν μπορείς να είσαι «εκπρόσωπος» αν δεν αναζητήσεις το δικό σου πρόσωπο πρώτα κα περιφέρεσαι ως επιφανής απρόσωπος. Τρομερό στα έδρανα της όποιας Βουλής να κάθονται μονάδες που δεν ξέρουν που να αναζητήσουν Αγάπη και κυρίως, πώς να την δώσουν. Η απάντηση είναι φωτιά που καίει: η δικιά μας η Αγάπη, η μόνη που θα καταξιώσει την παρουσία του προσώπου στη Βουλή, έχει οντότητα αυθυπόστατη με ρίζες που άντεξαν και μέσα στην σκλαβιά του Τούρκου δυνάστη ήταν αυτόνομοι, με νόμους εσωτερικούς που χάρασσε η ρωμαλέα Ορθοδοξία. Που γιγαντώνει την πονεμένη Ρωμιοσύνη που μετά τους σκληρούς αγώνες της Επανάστασης ήλθαν οι Βαυαροί και οι «μεγάλες δύναμες» να τη νοθέψουν, νοθεύοντας τα ζύγια και το γράδο της.

Για τούτο και ο ίδιος λαός, απάντησε με τους πνευματικούς δημιουργούς του την εποχή των μεγάλων ζυμώσεων της δεκαετίας του ’80: «Πώς να μιλήσεις με τη γλώσσα κομμένη στα δυο; Τι τραγούδι να πεις, με το’να χέρι στο ταμπούρα και τ’ άλλο στην τρομπέτα», τραγούδησε η γενιά μου. Το επίπλαστο δίλημμα μπροστά στην ξενόφερτη αλλοτρίωση. Το ξένο, με το αυθεντικά δικό σου. Γιατί το ξένο θα το αποβάλει η υγιής οργανισμός ως το λιοκούκουτσο το γερό στομάχι. Γι’ αυτό και καμμιά «καλλιτεχνική τάχα μου δημιουργία, οποιοδήποτε ρηχό και αλλότριο άκουσμα κι αν έχει, δεν μας ακουμπά και δεν μας «πιάνει», ενόσω η δικιά μας έχει όνομα, σώμα και Θρησκεία. Και αυτός οφείλει να είναι ο στόχος της κάθε κεφαλής, να αναδεικνύει το άτομο σε αδιάβλητο πρόσωπο που κανένα αμφίβολο τραγούδι να μην βρίσκει ανταπόκριση και να αποξενώνεται αβίαστα.

Οι κλέφτες κι οι αρματολοί μετά την μάχη έστηναν χορό, χορό αγέρωχο, κυκλωτικό. Ναι, έτσι γιορτάζουμε οι Έλληνες, την Λευτεριά μα και τους αγώνες της.

Έτσι γιορτάζουμε οι Έλληνες! Με χορούς κυκλωτικούς, γύρω από Κέντρο της Ζωής και της μοναδικής ύπαρξης μας!

Με χορούς αγέρωχους, με άξονα περιστροφής την Ιστορία και τις ακατάλυτες αξίες της φυλής μας.

Ας είναι αυτός ο Μάρτης αλλιώτικος, μοναδικός!

Τίποτα να μην κάνει τα διακόσια χρόνια παλιγγενεσίας λιγότερο σημαντικά.

Γιατί η πάλη δεν ήταν ούτε ταξική ούτε υπαρξιακή.

Ήταν υπέρ της Πίστεως και ήταν υπέρ της Πατρίδος!

Για τον δικό μας Ουρανό, και για τον Ουρανό του Κόσμου!

-Χρόνια Φωτεινά και Φωτισμένα να έχουμε, οι όπου γης Έλληνες.

-Χρόνια Φωτεινά και Φωτισμένα για να χαράζουμε πορείες...

*Υποψήφια Βουλευτής Λευκωσίας Κ.Σ. ΕΔΕΚ