Όταν η υποκουλτούρα γίνεται τέχνη…

Και ποιος δεν είναι υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και της τέχνης; Και ποιος δεν επιθυμεί την παραγωγή πολιτισμού; Τι σόι δημοκρατική κοινωνία θα ήμασταν εάν δεν τα επικροτούσαμε και αν δεν υπερασπιζόμασταν αυτές τις αξίες; Είναι, βεβαίως, ένα θέμα η τέχνη, και δη η αντισυστημική, και είναι άλλο πράγμα η ύβρις και η χυδαιότης, που συνιστούν κατάχρηση ή ακόμη και παραβίαση της όποιας ελευθερίας. Αυτά αναφέρονται, εξ αφορμής των έργων του αντισυστημικού καθηγητή ζωγράφου, που «ουρεί στα Θεία»! Ο οποίος, όμως, παρότι αντισυστημικός εργάζεται στο συστημικό Δημόσιο και είναι στέλεχος του συστημικού ΑΚΕΛ, το οποίο διαμαρτύρεται κατά το δοκούν. Είναι άξιον απορίας πώς θα ενεργούσε εάν ένας άλλος ζωγράφος προσέβαλλε τον Χριστόφια ή τον Λένιν με χυδαίο τρόπο. Αληθές είναι ότι το ΑΚΕΛ περνά γραμμή και στον ΔΗΣΥ και στην Κυβέρνηση. Ειδικώς, η τελευταία, χαρακτηρίζεται από παλινωδίες, ενώ ο ΔΗΣΥ από υποκρισία. Στο τέλος, μάλιστα, κινδυνεύει να την πληρώσει ο Υπουργός Παιδείας επειδή είναι ελληνοκεντρικός και δεν υποκύπτει σ’ έναν κατ’ επίφασιν προοδευτισμό, που θέλει να καλύπτει την όποια χυδαιότητα κάτω από το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης. Είναι, όντως, τέχνη να αμφισβητήσεις με ευφυή τρόπο το σύστημα, ακόμη και αν ο τρόπος επιλογής είναι ακραίος. Συνιστά, όμως, τέχνη να προσβάλλεις την πίστη των ανθρώπων, ανεξαρτήτως σε ποια θρησκεία ή δόγμα ανήκουν, με τα κάτουρα του σκύλου; Σε όλες τις δημοκρατίες, η ελευθερία της έκφρασης του λόγου και της τέχνης έχει και νομικά και ηθικά όρια, που αποτυπώνονται, εκτός των άλλων, στον σεβασμό της πίστης και της ιστορικής και πολιτικής αντίληψης των συμπολιτών σου. Όταν κάποιος ξεφεύγει από το αυτονόητο για να υπηρετεί κομματικές συστημικές αντιλήψεις, ακόμη και αν έχει την εντύπωση ή την ψευδαίσθηση ότι παράγει τέχνη, δεν βαδίζει στην υγιή αντισυστημική γραμμή του δημιουργικού προοδευτισμού, αλλά σε εκείνην της συστημικής υποκουλτούρας. Ή ακόμη και του λιβέλου… σε βάρος της τέχνης!!

Γ.Χ.